Η πανδημία της COVID-19 έφερε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια πολλές από τις ελλείψεις στα δημόσια συστήματα υγείας και παροχών στην κοινότητα που μαστίζουν τον ‘Παγκόσμιο Νότο’. Με την ραγδαία εξάπλωση της COVID-19, επαγγελματίες στην πρώτη γραμμή από χώρες της Δύσης που φαινομενικά ήταν πιο έτοιμες για μια παγκόσμια κρίση,  καλούνται να παρέχουν περίθαλψη και φροντίδα κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες και δίχως την απαραίτητη καθοδήγηση. Σε αυτό το άρθρο, άνθρωποι που έχουν εργαστεί σε πλαίσια με ιδιαίτερα περιορισμένους πόρους στον Παγκόσμιο Νότο πριν τον καιρό της πανδημίας μοιράζονται τις εμπειρίες τους, ελπίζοντας να παρακινήσουν την αλληλεγγύη, να ενδυναμώσουν παρόχους, ασθενείς και συστήματα υγείας σε αυτή την κρίσιμη καμπή.

Οι συγγραφείς μοιράζονται 6 ΄διδάγματα’:

• Τη σημασία του να είμαστε ευέλικτοι: Aυτό αφορά την ανάγκη να προσεγγίσουμε τις προκλήσεις με νέους τρόπους (κάτι που οι ιατροί συγγραφείς του άρθρου παραδέχονται ότι είναι δύσκολο στην ιατρική κοινότητα), αντί να προσπαθούμε να τις προσαρμόσουμε σε παλιές λύσεις που δούλεψαν στο παρελθόν
• Να ψάχνουμε μαθήματα και εξειδίκευση εκεί που δεν σκεφτήκαμε στο παρελθόν: Οφείλουμε να συμβουλευτούμε και να ακούσουμε τις εμπειρίες ανθρώπων της πρώτης γραμμής που εργάστηκαν με λίγους διαθέσιμους πόρους, ή σε πόλεις/χώρες όπου η εξάπλωση ήταν πιο ραγδαία.
• Συνδυάστε τις διαπροσωπικές σχέσεις με την εργασία σας και προσαρμόστε τον τρόπο που ‘αντιλαμβάνεστε τον χρόνο’: Θα πρέπει να απελευθερωθούμε από την ‘τυραννία’ του χρόνου και να μάθουμε να εστιάζουμε εκεί που χρειάζεται την κάθε στιγμή. Η αποδοχή της ρευστότητας του χρόνου μπορεί να μας βοηθήσει να προσαρμοστούμε σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
• Χρησιμοποιούμε τις προκλήσεις σαν ευκαιρίες για να διεκδικήσουμε και να συνηγορήσουμε: Όπως άλλες καταστροφές και κρίσεις, η πανδημία έφερε στην επιφάνεια μακροχρόνιες δομικές και κοινωνικές ανισότητες. Τώρα είναι η ευκαιρία να συνεισφέρουμε, να διεκδικήσουμε μέσω της κοινωνικής ιατρικής λύσεις για την ανισότητα και ειλικρινή υποστήριξη και βιώσιμο σχεδιασμό για την δημόσια υγεία.
• Να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, για να αμβλύνουμε τις δυνητικές αρνητικές αντιδράσεις: Oι εμπειρίες ανθρώπων στην πρώτη γραμμή με περιορισμένους πόρους είναι δυνητικά τραυματικές, και ο αρνητικός τους αντίκτυπος θα αποφευχθεί μόνο εάν επενδύσουμε συλλογικά στις ανθεκτικές πτυχές μας, συνεργαστούμε και επιτρέπουμε στον εαυτό μας στιγμές χαλάρωσης.
• Δεν μένουμε στο παρελθόν, αλλά μαθαίνουμε από αυτό: Ενώ είναι σημαντικό να μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας πολλές από τις αρνητικές αντιδράσεις ώστε να ανακάμψουμε, οφείλουμε να μάθουμε από τις ατομικές και τις συστημικές αποτυχίες μας. Επικεντρωνόμαστε στις πτυχές τις οποίες είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε.