-Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα ήταν ότι τουλάχιστον 50% από τους ερωτηθέντες στην έρευνα έχουν λείψει από τη δουλειά λόγω άγχους ή ψυχικής δυσφορίας, ωστόσο τουλάχιστον το 35% εξ αυτών δήλωσαν κάποιο άλλο λόγο στους εργοδότες τους. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια το επακόλουθο πρόβλημα: Πώς μπορούμε να υπολογίσουμε την επίδραση και τις επιπτώσεις της ψυχικής υγείας στην εργασία όταν δεν υπάρχει διαφάνεια; Πέραν του κοινωνικού στίγματος, οι περισσότερες επαγγελματίες δηλώνουν πως φοβούνται την απόλυση σε περίπτωση που τα προβλήματα τους γίνουν γνωστά.

– Άλλο ένα σημαντικό εύρημα ήταν η προτεραιοποίηση της ψυχικής υγείας μεταξύ πληθώρας στοιχείων που προκαλούν ανησυχία και δυσφορία στους εργαζομένους. Το 50% των ερωτηθέντων τοποθέτησε την ανησυχία για την ψυχική τους υγεία στην πρώτη ή τη δεύτερη θέση, αρκετά μπροστά από το άγχος που προκαλεί η σωματική υγεία ή τα οικονομικά προβλήματα.

Η έρευνα αυτή μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Πώς θα είναι το εργασιακό πλαίσιο μετά το πέρας της πανδημίας (όταν και εάν αυτή υφεθεί); Χωρίς αμφιβολία, οι πιέσεις και το μετατραυματικό στρες στους ανθρώπους που δουλεύουν στην πρώτη γραμμή παρουσιάζουν μεγαλύτερο ρίσκο. Θα επωφεληθούμε από αυτά που θα μάθουμε; Θα δημιουργήσουμε νέους πόρους; Θα προτεραιοποιήσουμε την ψυχική υγεία ως θέμα παρέμβασης, ή θα συνεχίσουμε να θεωρούμε την ‘αναζήτησή’ της προσωπικό καθήκον του καθενός που δεν εμπλέκει απαραίτητα το εργασιακό πλαίσιο;